Als bloemen konden spreken, dan zouden ze zwijgen

Het is juni en onze tuin staat vol met bloemen. Ze doen zich tegoed aan een overdaad aan zonlicht en krijgen hulp van heel wat gieters water. Vertoevend tussen deze bloemen kom ik tot rust, proef de geuren van de rozen en hoor ik ze zwijgen. ´Als bloemen konden spreken, dan zouden ze zwijgen’.
Niet het passief-agresief zwijgen, om een ander een reactie te ontlokken die jou dan weer voedt  … (denk je – onbewust). Niet het tot 10 tellen zwijgen omdat je je boosheid probeert in te houden …
Maar een zwijgen als een niet-reageren zodat je kunt zijn. Want wat valt er te zeggen als je groeit en leeft vanuit je essentie? En juist in je zwijgen spreek je werkelijk.
Hoe heerlijk is het dat we samen in wezen één grote tuin zijn, vol met de prachtigste bloemen gemaakt van het helderste licht en de mooiste kleuren. Hoe heerlijk is dat.

En wat voor kleur bloem ben jij?

Zonnegroet,
Anna
🌷